W krajach rozwiniętych, takich jak np. Polska, dzieci ze stopami końsko-szpotawymi poddawane są leczeniu stosunkowo szybko i bez większych problemów. Dzięki temu większość z nich kończy całe leczenie przed pójściem do szkoły. To ważne, ponieważ dorastają one z normalnymi, funkcjonalnymi i elastycznymi stopami: bez bólu i bez poczucia, że są inne lub gorsze od swoich rówieśników. Nie odróżniają się od nich ani wyglądem ani możliwościami. Są akceptowane i mają równe szanse życiowe. Wada nie ogranicza ich funkcjonowania, czyniąc je ułomnymi i odrzuconymi z powodu swojej dysfunkcji.
Niestety, nie wszędzie tak jest… Na świecie nieleczoną stopę końsko-szpotawą uważa się za najpoważniejszą przyczynę ułomności związaną z narządem ruchu. Jest to zdecydowanie znaczący problem w wielu krajach rozwijających się i aż ok. 80% przypadków dotyczy właśnie tych obszarów.

Na ten stan składa się wiele rzeczy, których nie sposób jest sobie wyobrazić w dobrze rozwiniętym i stosunkowo poprawnie funkcjonującym państwie. Przyczyny mogą być zupełnie prozaiczne, niektóre wręcz absurdalne:

• brak dostępu do wiedzy o wadzie, o możliwościach jej leczenia – stosunkowo łatwym i niskobudżetowym – powoduje, że dzieci te nie są poddawane leczeniu w ogóle i ich stopy pozostają zniekształcone przez całe życie

• dostęp do powszechnej opieki medycznej jest niemożliwy lub mocno ograniczony. Szpitale potrafią być bardzo oddalone od miejsca zamieszkania o wiele kilometrów lub leczenie w nich jest bardzo kosztowne, dlatego kobiety rodzą w domach lub pobliskich ośrodkach zdrowia.

• w niektórych państwach wpływ religii czy systemu wartości jest tak silny, że społeczeństwo wierzy, iż dziecko urodzone z taką wadą jest „przekleństwem” i „karą” dla rodziców. Jest też źródłem nieszczęść i nie zasługuje na opiekę i leczenie. Podejmowanie leczenia jest w pewnym stopniu odejściem od danego systemu wartości i „zdradą” ich, co zasługuje na potępienie i wyrzucenie ze społeczności.

• w krajach, w których powszechnie panuje bieda, jeśli nie ma żadnego wsparcia dla rodziców ze strony państwa lub organizacji, która im pomoże, lecznie nie jest podejmowane.